ای خـالـق راز و نـیـاز عــاشـقـانـه            در پیـشگـاه عـشق مـخـلـوقی یگـانه

ای آسمان پیشانی‌ات، ای ابر ای کوه            سـجــادۀ تـو دشـت‌هـای بـی‌کــرانـه

دارنـد در دسـتـانِ هـنـگـامِ قـنـوتـت            گـنجـشک‌هـای بی‌شـمـاری آشـیـانه

تسـبـیح می‌گـویی تمام خـلـوت شب            با رودهـا با اشـک‌هـایت دانـه دانـه

فرزند زمزم! کـیستی، اهل کجایی؟            در چشم‌هایت داری از کـوثر نشانه

فریاد عاشـوراست موج پرچمی که            وادی به وادی می‌بری بر روی شانه

وقـتی که در حـال مـرور کـربلایی            عـالم سـراسـر می‌شـود پـروانه‌خانه

این بیت آخر با خودش دارد درودی            بر مـادرت، آن شـهـربانـوی زمانـه